Never give up

Dit is de lijfspreuk geworden van Ray, hij is inmiddels 100 dagen thuis. Niet dat ik ze geteld heb maar tussen de medicijnen zat een doosje met 100 pillen en die zijn nu op! Nog steeds moet ik in mezelf knijpen dat het echt is dat hij nu weer thuis is. De maanden in het ziekenhuis vol onzekerheid of hij het wel ging redden zijn voorbij en we zijn super gelukkig dat het al zo veel beter gaat, al blijven er nog een hoop hobbels te nemen. De afgelopen weken zijn voornamelijk gevuld geweest met bezoekjes aan het ziekenhuis, naar de fysio, de dokter, controles van voet, longen en hart en regelmatig bloed prikken. Door de ischemie (geen zuurstof in zijn been en voet) zijn er delen van de voet afgestorven, de wonden die zijn overgebleven zijn nu heel langzaam aan het genezen. Voor de genezing is het het beste dat er geen druk op komt dus is Ray voorlopig nog aangewezen op de rolstoel. Zodra de wond genezen is zal er eerst nog een stent geplaatst worden om de aorta te versterken. Voor de volgende stap moeten we dan naar de orthopeed voor het rechtzetten van de voet om dan weer te leren lopen. Voor revalidatie na de 2 longoperaties en daaroverheen nog eens covid zijn er nu extra fysio oefeningen gericht op meer longinhoud. Dus het is hard werken. Gelukkig is de zomervakantie hier nu begonnen en mogen we het even wat rustiger aan doen want ook dokters gaan op vakantie! Daarnaast werk ik nog steeds online voor een gemeente in Nederland als secretaresse, dat is toch weer een voordeel van corona dat dit mogelijk is, zo op afstand werken als virtueel assistente.

Ondertussen hebben we ook afscheid genomen van onze bus die zo handig was met verhuizen en verbouwen. We hebben hem ingeruild voor een Skoda (uiteraard Tsjechisch!). Het is een automaat zodat Ray weer lekker zelf kan autorijden want geluk bij een ongeluk is het zijn linkerbeen die niet zo goed functioneert. En wie had ooit gedacht dat wij nog een keer blij zouden zijn met een gehandicaptenparkeerkaart! Natuurlijk hadden we hem liever niet nodig gehad maar nu we eindelijk de kaart gekregen hebben is het toch wel heel makkelijk dat we niet meer hoeven zoeken naar een geschikte parkeerplek waar we makkelijk in en uit de rolstoel kunnen komen!

En mocht je je afvragen hoe het gaat met onze verbouwingsplannen voor de B&B, die hebben we maar even in de wacht gezet. Alle energie gaat nu voornamelijk in het herstel zitten. Al is er ondertussen met hulp van vrienden toch het een en ander gebeurd. Vorig jaar waren we al begonnen om van de stal een fitnessruimte te maken en die is nu zo goed als af. Er staan een fiets en een roeiapparaat om op te trainen dus als Ray iets verder is kan hij daar dagelijks zelf aan de slag want in de revalidatieklinieken was geen ruimte tot nog toe en wij zijn tot de conclusie gekomen dat thuis revalideren ook prima gaat. Ook zijn er nog meer ramen en deuren geplaatst en hebben we een aanvraag gedaan voor subsidie op zonnepanelen. Verder zijn er nog een heleboel klussen te doen zoals stuken, elektra, waterleiding, tegels zetten, gras maaien, struiken snoeien en ga zo maar door. Dus mocht je iemand weten of zelf diegene zijn die wel zin heeft in een werkvakantie! Wij heten handige mensen die ons willen helpen van harte welkom in ons vakantiehuis, uiteraard is er dan ook tijd om de prachtige omgeving te bekijken.